کاش میشد در آسمان ها پر کشید

چون عقابی ابرها را هم درید

پر کشید و در حضورت جان سپرد

لحظه ی آخر دو چشمان تو دید . . .

آرزو کن با من

که اگر خواست زمستان برود

گرمی ِ دست ِ تو اما باشد

آرزو کن با من

“ما” ی ما ” من” نشود

سایه ات از سر ِ تنهایی ِ من کم نشود . . .